sheekaddii kaalinta Saddexaad ka gashay tartankii sheeko iyo shaahid 2014
.jpg)
W/Q: Nasra Cali
Nuux
Waxa ay ahayd hillaadii
dabayaaqadii qarnigii tagay. Waxa aanu ahayn qoys ka kooban todoba qof; saddex
wiil, saddex gabdhood iyo hooyaday. Alle ha u naxariistee aabahay waxa uu dhintay
anaga oo aad u yar yar maanaan lahayn adeer na kafaaalo qaada oo noo gala kaalintii
aabahay. Aniga iyo dhammaan carruurtayadu waxa aanu dhigan jirnay dugsiyada ku
yaal gobolka gabiley. Maanaan lahayn ilo dhaqaale oo iskuulka naga wada kaafisa
dhammaantayo, xitaa kharashaadka kale iyo quutal daruuriga ayaa aad noogu adkaa.
Hooyaday waa Xaddiyo oo
waxa ay aad ugu adadagtahay............
dhaqanka, gaar ahaan dhaqanadii soomaalida, waxa ay
ku dhaqmi jirtay caadooyinkii ay lahaayeen dadkii hore, sida waxbarashada oo ay
u arki jireen in ay gaar u tahay inamada oo kaliya iyo caadooyin kale oo la mid
ah. Aabahay waxa uu ahaa kii na geeyay
iskuulka markii aanu yaryarayn, hooyaday se waa ay diidi jirtay oo waxa ay
dooni jirtay in ay inamada oo kaliya wax soo dhigtaan, habluhuna ay aqalka
joogaan. Dhimashadii aabahay kadib hooyaday waxa ay go’aansatay in aniga oo ah
curadii reerka iyo labadii hablood ee kale ee iga yaryaraa ay naga saarto
iskuulka, waxaana ay u daysay kaliya saddexdii wiil. Hooyaday waxa ay ku
fikiraysay in inamadu ay anfici doonaan berito marka ay wax bartaan, layaab
malaha se oo waxa ay kala sinayd bulshada inteeda kale oo fikirkaa noocaasi ah aaminsanayd.
Go’aankaa ay hooyaday
qaadatay kadib, waxa ay ii sheegtay in aan u baqooli doono hargaysa oo aan u
tegi doono habaryartay oo degan halkaas,
si aan ula joogo oo aan ugu shaqeeyo iyada oo ka fikiraysa danta iyo baahida
taala qoyskayaga. Aniga oo tixgalinaya go’aankii hooyaday ayaa aan ugu jawaab
celiyay haye hooyo waan u tagi doonaa insha Allah, lacagta aan soo shaqeeyana
waan idiin soo diri doonaa.
******
Amintu waxa ay ahayd
aroor hore markii aan kasoo jarmaaday deegaankii aan ku noolaa aniga oo kusoo
waajahan magaalada Hargeysa iyo xaafadii habaryartay. Waxa ay ahayd markii iigu
horeysay ee aan dhaafo magaalada aan ku noolahay, Waxa aan soo raacay gaadhi
weyn oo dhayne ah, waxa aan soo fuulay xaga sare ee gaadhiga, waxa aan soo
maray dhul aad u quruxbadan oo leh dhir cagaaran iyo geeddo aad u bilicsan,
waxa aan aad ula dhacsanaa quruxda dabiiiciga ah ee uu deegaanadaa Alle ku manaystay. Mar qudha maan fadhiisan intii aan
kusoo jirnay safarka oo kolba jiho ayaan u jeedsanayay, waxa aan la yaabanaa
sawaxanka iyo jaadadka kala duwan ee shimbiraha dul hogonaya geedaha dushooda
iyo ugaadha kale ee ay ishaydu qabanaysay oo aanan qaar hore u arag. Hargeysa dhaayaha
hore umaan saarin oo waxa aan islahaa kolba tuulada aan soo gaadhno waa
Hargeysa, sababta oo ah waxaan maqli jiray iyada oo la leeyahay ma foga ee waxa
ay jirtaa waxyar. Gaadhigu aad ayaa uu u dheeraynayay oo markiiba waxa uu na
keenay magaaladii aanu kusoo jihaysnayn. Istaanka uu gaadhigu ku eegyahay waxa
igu sugaysay habaryartay oo ay hooyaday lasoo hadashay intii aan soo socday.
Cajiib! Ma garanayo
sida uu safarkani wax uga bedeli doono noloshayda iyo saamaynta uu igu yeelan doono wakhtiyada
dambe, waxa aan ku faraxsanaa se magaalada aan yimid iyo nolosha cusub ee aan
wajihi doono, inkasta oo aanay maskaxdayda ka maqnayn duruuftii ay ku
sugnaayeen reerkayagu iyo in la iga sugayo adduun oo aanay farxad iyo ciyaari
ii oolin. Hadda waxa aan ku sugnaa magaalada dhawr cisho oo waa aan la qabsaday
jawigii cusbaa, waxa aan bartay sida loo qabto hawlaha guriga inkasta oo haddana
aan la igu aamini jirin dhammaan hawlaha guriga intii aan cusbaa oo dhan.
Waxa aan ahay inan u
banbaxday nolol ay dheehantahay khataro badani, waxa aan ahaa inan yar oo caar
ah, waxa aan ahay cad bisil haddana duruufta iyo waayaha igu gadaamnaa ayaa ka
weynaa dhamaan arrimahaas oo dhan, waxa aan weheshan jiray Samir oo waxa
aan isku
qancin jiray in aan mar uun si fudud uga gudbi doono marxaladaas.
Habaryartay waxa ay ahayd qof aad u qalafsan
oo waa ay i dagaali jirtay inta badan, marmarka qaarna waa ay i dili jirtay. Imika
sidii aan markii hore ugu hamuum qabay uma ihi oo waa aan ka calool go’ay. Wax
aan dhibaatadii ay habaryartay igu haysay dulqaad ku dhaafo ba, waxaan go’aansaday
in aan iskaga tago gurrigeeda, oo aan u shaqo tago reeraha kale ee magaalada degan.
Goor casar ah ayaan iskaga dhaqaajiyay gurigii aan joogay waxa aan u xoogsi
tagay xaafad ay i gaysay inan aanu jaar ahayn oo ahayd qofkii ugu horeeyay ee aan
magaalada kala saaxiibo. Waxa aan ku
noolahay nolol cusub oo guud ahaanba ka duwan tii hore. Waxa aan ahaa qof
ka tirsan qoyskii aan u shaqaynayay, oo aad iiga warhayn jiray, xitaa maalmaha
aan xanuunsanayo waxa ay iga qaban jireen hawsha gurriga.
******
Adduunkaa ayaa gelinba
nooc ahe, xaafadii aan la joogay waxa ay u guureen dhinacaas iyo Itoobiya, aad
ayaa ay u jeclaayeen in aan raaco inkasta oo aanan anigu doonayn in aan ka tago
halkii ay hooyaday igu ogayd. Maalmo yar dabadeed waxa aan shaqo la mid ah
kuwii hore ka bilaabay mid ka mid xaafadihii Hargeysa oo aan in muddo ah la
joogay inkasta oo aan ka tagay iyadana. Noloshaydii waxa ay noqotay in aan ka
shaqeeyo gurri ka gurri iyo weel ka weel. Aqoon iyo xirfad kale oo aan ku
shaqaysto ma garanayo, maankana maan gashan sida aan uga gudbi doono hawlaha
noocan ah oo aad iigu dhib batay, naftaydiina waxa ay noqotay sidii caleemo ay
daad iyo dabaylo sitaan oo aan garanayn halka ay ku hadhi doonaan.
******
Waayo ba xusuustiisa lehe,
waxa iigu xusuus qadhaadhaa maalmo kooban oo aan u shaqayn jiray qoys ka kooban
rag iyo dumar, oo aan dhibsan jiray hab-dhaqankooda ayaa maalin ka mid ah
maalmihii aan u shaqaynayay reerkaas aniga oo ku jira madbakha samaynayana
cuntadii waxa ii soo galay wiil ka mid ah dhalinyartii xaafada, waxa uu i
weydiiyay alaab uu markaas muraad u lahaa, markii aan siiyay alaabtii ayaa uu
wiilkii ku kacay fal aanan ka filanayn isaga oo isku dayay in uu i kufsado.
Nasiib wanaag waxa aan ku sugnaa wakhtigaas goobtii aan ku karinayay cuntada,
waxaana aan gacanta ku hayey mididii aan wax ku karinayay, waxa aan isku deyey
in aan naftayda badbaadiyo oo waxa aan ka taagay mididii, kedibna waa uu
dhintay.
Muddo yar oo ilbidhiqsiyo ah waxa dayaantay
qaylada, waxaana isla oogsatay baroorta, wax isku soo jebay dhamaan
deriskii oo qaarba ay wax ku qaylinayaan oo ay leeyihiin “wiilku miyuu dhintay
mise waaa dhaawac, aaway gacan ku dhiiglaydii iyo hadalo kale”
Anigu waa aan
naxsanahay, oo waa la i canaananayaa, waxaana aan ku suganahay qol ka mid ah
guriga. Inyar kadib waxa la ii dhaadhiciyay xagaa iyo xabsiga.
Maan gafin oo ma aan
gardaranayn ee waxa ay ahayd dhac iyo boob aan geed loogu soo gaban, oo ileyn
adduun iyo maal waad ka samirtaa oo hanti waad saamaxdaaye, sadkii nolosha
ayaaa la iga quud dareeyay. Si kasta aha ahaatee aniga ayaa dambiile noqday, maan
haysan dhaqaale aan ku qabsado Looyar ii dhiciya xaqayga oo cadeeya dambi
la’aantayda. Waxa aan ku xidhnaa xabsigii muddo sannado ah. Lacagtii aan ku
shaqaynayay mudadii aan la joogay ayaa iyana aanan helin oo awood uma lihi aan
sheegto.
Gebi ahaanba noloshii
xoogsiga iyo jaariyadnimo waxa ay igu noqotay mid aad u qalafsan, waxa aan kala
kulmay sillic iyo saxariir. Kadib markii la isoo daayayna waxa aan u ban baxay
bay’ad ka duwan tii aan markii hore ku noolaa waxaana aan la saaxiibay hablo
aan wanaagsanayn. Markii hore waxa aan ahaa qof fiican laakiin waxa is bedelka
intaa le’eg iigu wacnaa jeelkii aan ku jiray sannadada.
******
Wixii ka danbeeyay
waagaas waxa aan bilaabay in aan dhalan gediyo midabkii uu Illaahay ii dhaliyay
oo aan is cadeeyo, waxa aan ahaa dhabeel qurux dhammaanteed uu qaadir ku
manaystay haddana taas maan dareensanayn, waxaana aan marsaday midab
dooriyayaal aad u badan oo la isku qasay. Aqoon umaan lahayn oo waxa aan ka
dheehday hablihii aanu asxaabta noqonay waayadii dambe oo xitaa lacagta lagu soo
gadayo iyaga ayaa bixin jiray ana waxaan ahaa qof la nool iyaga oo waxa ay
sameeyaan sameysa. Waa aan is cadeeyey
ilaa aan lumiyey midabkaygii quruxda badnaa. Waxa aan noqday sidii xaashi bayaad
ah oo buug ku taala oo xiddidadii ku yaalay jidhkayga ayaa banaanka usoo baxay.
Waxa dhibaato igu noqotay in aan kul oo dhan u dhawaado haddii uu yahay mid ka
imanaya dabka wax aan ku karinayo oo waxa aan ka dheeraan jiray in aan dheri soo
dhadhaaro iyo kulka qorraxda oo aan iska ilaalin jiray inta badan.
Isla sannadkaas waxa
aan u holaday in aan sheekaysto oo aan furo albaabada haasaawaha, inkasta oo
aan aad u yaraa haddana waxa igu baxay uumi oo waxa aan ka dheereeyay
raadkaygii. Markale ayaa aan u isku dhiibay inan rag oo sas iyo baqdin aan ka
qabay. Wax walba waa la ii qurxiyay oo waxa i haysata aniga aqoon darro, cidda
aan la joogana waa dad aan u arkayay in ay iga heer sareeyaan markaas, wax
walba oo ay igu yidhaahdaana waa aan yeeli jiray oo ku dhaqmi jiray. Maskaxdaydu
waxa ay u gudhay oo u dildilaacaday sidii ceel ay biyihii ka dhammaadeen, waxa
aan noqday sidii iniin yar oo lagu riday
ciid oo aan la waraabin kadibna lagaga tegay ingeyg. Waxa aynu ognahay in qofku
uu gebi ahaanba xayawaanka kaga duwan yahay caqliga iyo garaadka, labadubana ay
yihiin sida rabadhka oo kale oo haddii wax la baro ama wax la geliyo ay kala
baxaan oo ay kobcaan. Halka taas cagsigeeda haddii wax san lagu shubi waayo ay
isku ururaan ilaa aad ka garanwaydo magacaaga. Subxaanalaah.
Bilowgii nolol haasaaweedka
wax walba aad ayaa ay u qurux badnaayeen aniguna maba aan aqoonin mustaqbal
saadalinta, waxa aan jecelaa in aan wakhti walba maqlo codka qofka aan la
sheekaysan jiray mar marka qaarna aad ayaa aan ugu hamuum qabay in aan kulan
wada qaadano. Waxyar dabadeed maan ahayn sidii hore oo waxa aan halmar haasaawe u furay rag dhammaantii oo aan la sheekaystay
rag kala duwan, aniga oo habeenba nin la balami jiray. Waxa aan noqday tuke
baal cad oo ka tilmaaman kobta aan ku noolahay, dad badana waxa ay igu xaman
jireen qof aan hayb lahayn oo meel ay ka timid la garanayn. Marar dhawr ah oo
aan isku dayay in aan noqdo qof leh nin xalaal ah ayaa aan ii suurto gelin
waayo tab hayoow waa lagaa tab hayaa ayaa aan noqday oo nin waliba muraad in uu
iga dhameysto ayaa uu rabay. Calafkana Illaahay ayaa haya ee waa aan iska samri
jiray.
******
Nasiib wanaag, dhawr
sano kadib waxa aan helay calafkaygii, oo aan isku qanciyey in uu ahaa kii ugu wanaagsanaa ee munaasibka igu
ahaa amintaas. Waxa aan galay guri
xalaal ah, waxa aan aaminay in aan noqday qof guulaystay hal talaabana hore u
qaaday. Waxa aan bilaabay waji cusub oo nololeed oo faraxad badani ku
dheehantahay, waxa aan la kulmay nolol inbadan aan u hanqal taagayay iyo in aan
mar uun noqon doono xaas ku sugan hoy iyadu ay leedahay. Waxa kale oo aan ka
raystay hawshii iyo haasawihii madhalayska ahaa.
Noloshaa raaxada leh waxa
aan ku jiray muddo laba sanno ah oo agtayda u dhigmaysay labaatan sanno, nasiib
darro laakiin may waarin farxadaasi oo ninkaygii ayaa uu si kedis ah ugu yimid
xanuun xaga madaxa ah oo noqday qof aan xuskiisu dhamayn ama waashay.
Dawada Illaahay ayaa
haya ee waxa aan ku deynay dawo, dabiib iyo duco intuba laakin dhammaantood may
noqon kuwo usoo celiya miyirkiisii iyo maankiisii.
Sidii aan ula
tacaalayay xanuunka ninkayga oo aan weli la silcayo, ayaa uu ii aniga i hiifay
oo uu gaadhey heer uu gacan ii qaado. Mar labaad waxa aan galay nolol aad u
adag maxaa yeelay waxa aan hadda ka werwerayaa ilaalinta naftayda, sidaa darteed
waxa aan bidhaaminayaa meel aan ka raadiyo badbaado.
******
Millay aad u dheer
markii aan kasoo maqnaa ayaa aan u xadhko xidhay dhankii uu iga xigay gurigii ay ku noolaayeen hooyaday iyo
carruurtayadu kaas oo ku yaalay miyiga magaalada gebiley oo ahayd halkii aan
kasoo baqoolay ku dhawaad shan iyo toban sanno ka hor. Waxa aan sii maray isla jidkii aan soo maray,
imika wax waliba waa ay isbedeleen, dhulkii maalintii aan soo marayey ee
cagaarnaa waxa uu noqoday omos lama degaan ah, aaway sakaaradii iyo shimbirihii midabada badnaa, aaway kaymihii jiqda ahaa
iyo dhulkii bilicda lahaa, ma dhulkiibaa lama degaankan noqday ayaa aan niyada
iska lahaa. Farqiga u dhaxeeya dhulkan aan ka sheekaynayo markii hore ee aan
sii maray iyo markan dambe ee aan soo maray waxa uu si dhab ah uga turjumayay
marxalada aan ku sugnaa markii hore ee aan inanta yar ee curdinka ah ahaa oo barwaaqo
ahayd iyo markan dambe ee aan soo dhamaystay rafaadka iyo dhibaatada oo aan ka
duwanayn abaar.
Safar dheer kadib waxa
aan gaadhay gurigayagii waxa aan hooyaday oo aan ogayn in ninkaygii waashay uga
waramay sida ay wax u dhaceen, hooyadayna niyada ayaa ay ii dhistay iyada oo
igu leh “dhib malah hooyo tani waa nolosha iyo waayeheed, waxaana aad kaga
baxaysaa samir iyo dulqaad, hooyo madaama aad saygaagii caafimaad kula joogtay
waa in aanad ku nicin cudurka”. Haye iyo hawraarsan ayaa aan ugu hal celiyay.
******
Muddo badan markii aan
la joogay hooyaday waxa aan kusoo laabtay gurigaygii aniga oo ay maanka iigu
jirto isla markaasna soo guntaday taladii iyo daradaarankii hooyaday. Waxa aan soo
guryo noqday xaaladii oo isa sii bedshay iyo ninkaygii oo kasii daray caafimaad
ahaan, sidaas darteed kuma aan guulaysan
in aan xaqiijiyo taladii hooyaday. Wakhti kooban kadibna waxa aan reerkoodii ka
dalbaday warqadii furniinka waana ay i fasaxeen oo ay iga fureen, dhawr bilood
kadibna waaba uu xijaabtay oo waxa u timid geeridii.
Inanimadaydii waa ay
daciiftay, walow aanan weli isbadalin hadana Imika waxa aan ahay carmal, ma
jiro hoy aan u laabto iyo guri aan galo toona, shaqo aan qabto iyo wax kale oo aan
sameeyaana ma jiraan. Fikir badan oo aan iskula shawray kadib waxa aan go’aan
ku gaadhay in aan ku noqdo mihnadaydii hore ama shaqadaydii ahayd weel xalista
iyo masaxaada aniga oo ka bilaabaya xaafad kale oo ka fog xaafadihii aan
beryihii hore kasoo shaqeeyay. Waxa aan dib u bilaabay sannado kale oo rafaad
ah, hada wax walib sidii waayo waayo ayay yihiin. Maadaama oo aan ahaa gabadh
loo shaqayn jiray iyada oo soo martay guri ay leedahay waxa igu adkaatay in aan
u shaqeeyo sidii hore oo waxa aan isku haystay in minankaygii aan joogo,
noloshuna aad ayaa ay iigu adagtahay, da’daydu waa ay korodhay, inkasta oo
aanan qancin haddana waxa aan dareemayay in ay gebi ahaanba iga soo xidhmeen
albaabadii rajada ee noloshu. Waxa kale oo aan dareemayey culays xaga jidhka ah
haddana qushi inta aan yidhi ayaa aan niyadayda ilawsiiyaa noloshii macaanka
badnayd ee aan ku noolaa intii aan aqalka lahaa.
Beryo kadib waxa soo
yara noolaatay rajadaydii oo waxa aan dib u bilaabay haasaawe, ilayn naftu waa
nacase waxa aan isku qancinayaa “dhib malaha fursadaasi waxa ay ahayd mid kaa
khasaartay bal haddana mid iska nasiibso”. Isla markiiba waxa aanu is baranay
wiil ka mid ah dhalintii soo kacaameysay ee aanu isku filka ahayn. Markii aanu
waxogaa wada soconay ee uu na dhexmaray xidhiidh wanaagsani waxa aanu ku
heshiinay guur uu iga dalbaday isaga, aniguna waan soo dhaweeyey, waayo
kaliyaata wax aan danaynayey meel aan kaga diif rogto dhibaatadan
shaqaalenimada iyo tacadiyada xuxun ee marmar la igula kacayo, iyada oo aan la
ii arkayn qof nool oo nafi ku jirto. Waxa aanu wada galnay aroos kadibna waxa
aanu wada bilaabanay nolol cusub oo dhaldhalaal iyo farxadi ka muuqato.
Wax hamuum iyo xiiso la
isku hayo inta hore marka dambe wax kastaa waxa ay iskugu soo biyo shubtaan
xaqiiqada. Wiilkii waxa kasoo if baxay dhaqano badan oo aan ka muuqan wakhtigii
aan ku guddo jirnay haasaawaha iyo isbarashadayadii hore. Farxadii iyo
dhalanteedkii waxa ay u muuqdaan qaar soo af-jarmaya, wax walibana waxa uu
yeeshay wejigiisii saxda ahaa. Waxa aan naftayda ku qanciyey in aan samro oo
aan la yimaado dulqaad, waayo waxa ceeb ahayd bulshada dhexdeeda gabadh aroosad
ah oo durba cabanaysa. Muddo haddi aan sidaas ku jiray ayaa wax walba sii
adkaadeen oo ay ka sii dareen wax reyn-reyn ahna aan waayay. Ninkaygii waxa uu
noqday mid aan kacayn maalin oo dhan, habeenka oo dhana waxa uu kusoo jeeda
qaad iyo maandooriye, waxaana uu iskaga tegay shaqadii isaga oo ka doortay in
uu fadhiyo marfashyada lagu qaylo. Xaalka aanu ku suganahay waa mid aad u
liita, arrimihii reerkuna waa ay sii adkaanayeen marba marka ka dambaysa ilaa
uu awoodi kari waayey in uu bixiyo kiradii aqalka wixii aan quudanaynana
hadalkeedaba daa. Habeenada qaar sidii gabadh aan la qabin ayaa aan guriga
seexdaa kaligay, kuma haysto gasiin iyo gacal kale toona, taasi waxa ay sababtay
in aniga oo da’daas ah aan go’aansaday in aan marlabaad dalbado furniin. Isaga
oo qayrul masuul ahaana waa uu soo dhaweeyay oo waxa uu i siiyay warqadii,
inkasta oo go’aankaasi aan u arkayay mid sax ah haddana waxa aan ka werwersanaa
waxa aan wajihi doono.
Waxa aan soo dhex maray
magaalada hargeysa aniga oo qaadaya heesta ay ku luuqayso fanaanada Aamina
Cabdilaahi ee tidhaa “……wakhtigaa nin saacida nina waayahaa xidha labadaasi
waxaan ahayn hore looga waayo waa nin iyo waagii”, Waa aan murugaysnaa oo aan
niyad jabsanaa, waana aan isla hadlayay sidii qof waalan, waxa aan dhibsanayey
dadka i agmarayay, waxa wejigeyga ka muuqatay murugo badan, indhahayguna waa ay
goteen waxaana ka qubanaysa ilin, waxa aan ooyayay habeenno, waxa aan ka rajo
dhigay adduunyada, waxaana aan isku arkayay hadana qof ay iska soo xidheen dhammaan
albaabadii mustaqbalku, waxa aan ku guul daraystay imtixaankii nolosha, waxa
aan ruugayaa dibnaha oo farta ayaa aan dhexda ka qaniinsanahay, waan aayo beelay
oo eedaaday, waxa aan is leeyahay aheey ah may beri shalayto may noqon.
Waxa aan u gaambinayay
sidii xuur wadkeedii loo soo sheegay, waxa aan socdaa socod cagtaa dhabo darran
ah oo aan jiho lahayn, wax iga muuqata diihaal, daranyo iyo darxumo dhammaanteed,
dadku iima kala sokeeyaan oo ma arko mid aan ku diirsado oo aan debnahayga u
furo uurkaygana u dooxo, ama aan is yidhaa ka marti talo ama tusaale.
******
Da’daydu gu’ba gu’ga
xiga waa ay sii siyaadaysaa, imika ma aqaano waxa aan qaban doono iyo cidda aan
u tegi doono midna. Dadku waxa ay ii yaqanaan qumayo dumisa reerka ay gashaba.
Halka aan joogsadaba waa la i hiifi jiray habaar iyo hagardaamo ayaa wehel la
iiga dhigi jiray. Sumcad iyo qofnimo aan ku dhex leeyahay bulshada midna ma
jirto. Waxa la igala mid dhigay xayawaanka, ma garanayo waxa aan gaystay iyo halka la iga raacay toona. Qoys waxba
iiguma filna ehel iyo asxaab kalena hadalkoodab daa. Waxa aan kolba dib u
xasuustaa maalintii aan kasoo ambabaxayay
gurigayagii iyo tuuladii aan ku noolaa ee caanka ku ahayd iskuulka oo meelo fog
fog looga iman jiray. Waxa aan xusuustay waxbarashadii iyo maanta heerka aan
gaadhi lahaa haddi aan maalintii la iga saari lahayn ama aan sii wadan lahaa iskuulka,waxa
aan xisaabiyay inta wakhti iga luntay iyo heerka ay marayaan hablihii aan isku
faslaka ahaan jirnay. Waxa kolba igu soo mirkacaysa sida aan u waayey
noloshaydii aasaasiga ahayd. Bulshada soomaaliyeed oo ahayd ta aan ka dhashay
waxa ay ku jirtay waagaas casri jaahiliya oo haweenka xaqooda la aaso, waxa ay
ahaayeen dad samaha iyo wanaaga dhibsada oo jecel tacadiga. Hadda wadamada aanu
jaarka nahay waxa ay la kowsadeen saman adduunku dayaxa iyo xidigaha soo
taabtay, jahligii iyo qabyaaladii naafaysayna tiir lagu xidhay oo la toogtay.
Hub iyo tignoolajiyad casri ah ayaa laga haqab belay, imika ubadka dugsiyada
loo diro waxa lagu ababiyaa iimaanka, adkaarta, sama falka waalidka, hanashada
naftooda iyo waajibaadka dalkooda, halka bulshadii aan ka yimid ay weli u
damsanyihiin dhammaan tiriigyadii noloshu, dood iyo dagaal adagna ku waajahda
cida shamaca u shida, waxa ay ahaayeen bulsho tixgalisa kala saraynta, waxa ay
ahayd ummad ku faanta anagaa reer hebel ah iyo anagaa idinka laandheeraysan oo
aan u aabo yeelin agoonta,hablahana kala dagaalama aqoonta oo aflagaado ayaa ay
ku dili jireen tii dugsiga aada oo waxa ay u yiqaaneen aafo iyo in ay inantu
soo baaba’ayso. Waxa aan is wediin jirey tolow ilaa goorma ayaa ay sidan sii
ahaan doontaa dadkani, yaase jabin doona dabaradan birta ah ee ku xidhan
dadkayaga.
Nasiib daro anigu waxa
aan ka mid ahaa dhalintii la kulantay wakhtigaa ee uu adduunku ku maadoobaa (aan
hablaha waxbarshada lagula dadaalayn), ee laga dayacay waxbarashadoodii dabeeto
la lumiyey aayahoodii mustaqbal.
Waxaas oo caqabad ah ee
noloshadayda soo waajahay waxa qayb libaax
ka qaadatay ama ay ka soo unkantay fikradii ahayd in waxbarashada habluhu ay tahay bilaa faa’iido, wakhti
lumis iyo khasaare oo dugsiga laga hor istaago gabdhaha, taasi oo aniguna i
saamaysay oo iga dhigtay guri joog. Saacaddo badan ayaa aan naftayda la faqay
waxa aan dooxay oo diirka ka qaaday nabaro aan dawoobeyn iyo boogo aan loo
helayn dhaymo toona, waxa aan ka fikiray sidii aan u noolaan lahaa, waxa aan
raadiyey dariiqo aan ku noolaan karo, ha ahaato shaqo ama weji kale oo
nololeede, Waxa aan codsaday shaqo laakiin waxa la i waydiiyey maxaad taqaanaa,
balse nasiib darro taasi ma ay dhicin waayo waxaan ahay qof madhan oo aan waxba
lasoo barin.
******
Ugu dambayntii waxa aan
xasuustay qowlkii alle ee ahaa “ha ka quusanina naxariista Alle” ilayn
bini-aadam hami kama dhamaadee waxa aan is dareensiiyay in aan gaadhi karo weji
cusub oo nololeed, waxa aan aan ku noqday shaqadaydii hore ee aan iiga baahnayn
aqoonta iyo shahaadada toona.
Kuma lihi bulshada
dhexdeed wax saaxiib ah haba yaraatee waayo dadka kii aan is yidhaa lahadalba
waa uu iga cararaa, sidii aan ahay bahal dad cun ah, halka aan istaagana waxa
la igu lahaa waatan tii inkaarta qabtay ee ho’ga ku riday reerkeedii, reerka ay
gashaana aanuu guulaysan jirin.
Miyaanay lahayn beer
naxa oo naxariista? Miyaanay lahayn jiidh damqanaya? Miyaanay lahayn dareen ay kaga dhiidhiyaan dulmiga? Miyaanay mid mid
dhaama lahayn? Miyay dugsi ii diraan oo alif waa darajee eray ay i baraan?
Miyay mar uun jahliga iga xoreeyaan si Alle naarta uga xoreeyo. Maxay ku
ilaaween odhahdii ahayd “qofka gabadh wax baraa waa qof ummad ama mujtamac wax
baray”. Ereyadaasi waxa ay ahaayeen kuwo aan ku calaacalay aakhirkii.
Ma garanayo wax kale oo
aan gaystay ee la igu galayo, waxa aan ogaaday in dhibaatada I haysata oo dhan
ay sabab u tahay aqoon la’aani, waxba la ima barin maan helin daryeelkii
aasaasiga ahaa, wixii saxda ahaana la iima sheegin. Ma anaa waalan mise cadan
ayaa laga heesayaaa.
W/Q: Nasra
Cali Nuux
No comments:
Post a Comment